به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، اربعین ضیافتی که در کمتر از ۲۰ روز میلیون‌ها انسان را از نقطه نقطه جهان به نقطه‌ای نام آشنا به نام کربلا هدایت می‌کند.

عظمت این حرکت می‌گوید؛ نواخت زنگ اربعین، کار زمینیان نیست این یک نواخت آسمانی است نواختی از جنس معنویت است. نواختی از ملائکة الله است. برای آنان که از مبدأ آرزو تا مقصد فیض سر از پا نمی‌شناسند و با پای دل حرکت کنند.

نواخت زنگ اربعین، یاران را به گوش جان فرامی خواند. آنانی را که هیچ تعلق و دلبستگی مادی، آن‌ها را از این سفر معنوی باز نمی‌دارد. چرا که، به مصداق آیه قرآن «والنازعات غرقا والناشطات نشطا» حرکت اربعینی یک حرکت انتزاعی است که خداوند سبحان به قداست این حرکت انتزاعی سوگند یاد می‌کند.

حرکتی که انسان رها شده از همه تعلقات دنیایی، غرق درضیافت معبود می‌شود و بهره‌مند از نشاطی که وصف‌ناپذیر است. 

نواخت زنگ اربعین در چه زمانی ودر چه دنیایی؟! 

در دنیای معنویت گریز، دنیای التقاط و سکولار، دنیای استکبار وگردنکشی و دنیای استثمار وبهره‌کشی و در زمین بی‌قرار از هوا پرستی، طغیانگری، تزاحم و تعرض ودر زمین ناآرام از لاقیدی، بی‌بندوباری و افسارگسیختگی، زمین متوحش از خوی خشونت و درندگی، زمین بی‌درد ناشی از خاموشی وجدان، زمین بی‌تاب ناشی از تنگی زمان در انجام امور زندگی، نواخت زنگ اربعین آهنگ دیگری دارد وعزمی دیگر را می‌طلبد.

انسان‌های اربعینی آرام از همه دغدغه‌های جاری در زمین و زمان‌اند. انسانی که در زمین گم شده است در جاده و خیابان اربعین هویت خود را ‌پیدا می‌کند و زندگی خود را بازنگری می‌کند.

انسانی که از کمی وقت در زندگی رنج می‌برد، در این ایام از ضیق زنجیر زمان رها می‌شود و با آرامش زندگی می‌کند. در واقع اربعین، پیوند انسان با هویت خود است، پیوند بین زمین با آسمان است. 

اربعین، سبکی از زندگی در هیاهوی روزگار غربت ایمان ومعنویت است. اربعین ضیافت اخلاص است. میزبانان درضیافت زائران، هر آنچه را که دارند در طبق اخلاص می‌نهند. فقیر و غنی در سرزمین حسین(ع) طبقی از خرما، شیرینی، تنقلات، آب، نان، شربت، میوه آماده پذیرایی بی‌منت‌اند. وبرای رفع خستگی زائران تمنای پاگشایی در خانه هرچند محقر خود را دارند. 

مهمانان زائرند ومیزبانان خادم‌اند. خدمتی بی‌منت، خدمتی فراگیر و همه گیر، و با خلوص نیت برای جلب رضایت زائران در قبول میزبانی خود از دیگر همسایگان سبقت می‌گیرند.

زیباترین جلوه اربعین این است که، هیچ رابطه و آشنایی پیشین بین زائر و خادم نیست، خادم زائر را نمی‌شناسد. نمی‌گویند که هستی و چه هستی؟ از چه طبقه و طایفه‌ای؟ از کجا آمدی؟ تا کی می‌مانی؟ اما با مرام فتوت و جوانمردی و به عشق حسین و یادآوری خاطرات روزی به نام عاشورا، به میزبانی زائرین امام حسین(ع) رغبت می‌کند.

خود را غلام زائرین حسین(ع) دانسته و پاهای زائران را می‌شوید. تاول‌ها و زخم‌ها را تیمار می‌کند و فرصتی برای مشت ومال بدن‌های خسته فراهم می‌کند.

در این عرصه معنوی هویت شکل می‌گیرد، درک و فهم خادم و زائر یکی است. عزم و اراده همه یکی است. مقصد و مراد همه یکی است. اتصال به چشمه کوثر و سیراب شدن از زلال پاک ولایت حسین(ع) بر آنند که توفیق شود تا زیارت کنند خاکی را که روزی آغشته به خون حسین و یارانش بود. زیارت کنند ضریح برادری چون ابوالفضل العباس(ع) را که امان نامه از دشمن را نپذیرفت و سر و دست برای مولا و آقایش نثار کرد. گذر کنند از کنار شطی که روزی آبش، بر لبان تشنه حسین و یارانش دریغ شد.

این یک حرکت جهانی است که رسانه آن خیابان و جاده است انسان سه روز فقط راه می‌رود در اوج گرما، رنج معناداری را تحمل می‌کند.

رنج معنا دار اربعین چیست؟ ، رنج معنادار اربعین، حرکت به سوی آزادی و آزادگی با الهام از مرام حسین(ع)، به سوی استکبارستیزی، به سوی خداخواهی، به سوی اتصال زمین با آسمان و اعتلای پرچم توحید، حرکت به سوی آزمون و امتحان بندگی، به سوی درک درست تاریخ، به سوی حق طلبی، به سوی بیداری، به سوی ذلت ستیزی و به سوی وحدت مستضعفین و مظلومان جهان. 

رنج معنادار اربعین، نمایشی بزرگ است؛ نمایشی ازاعتلای فرهنگ امر به معروف ونهی از منکر حسینی، نمایشی از تعظیم شعائر دینی مومنان، نمایشی از مقاومت و صبر و پایداری زینبی، نمایشی عظیم از ایثارگری واز خود گذشتگی، نمایشی از مهمانی زائران ومیزبانی خادمان در برپایی بزرگترین ضیافت بی‌ریای جهانی –نمایشی از قدرت حماسه کربلا، نمایشی از تقویت انگیزه‌ها و رشد اندیشه‌ها وبه تعبیر مقام معظم رهبری در سال ۵۲؛ «اربعین کنگره جهانی تشکیلات تشیع است.»

همانطور که پیاده‌روی عظیم اربعین به مثابه مکتبی برای آماده‌سازی زیستن در نظام مهدوی است، «جنگ ۱۲روزه» نیز، با رهبری و هدایت ولایت، نه تنها به یک پیروزی درخشان انجامید، بلکه خود تبدیل به یک تجربه عملی و آزمونی برای جامعه‌ای شد که تحت زعامت ولایت، قادر است بر بزرگترین چالش‌ها غلبه کند.

این پیروزی، نشان داد که چگونه تبعیت از ولایت و اتکا به رهبری دینی، می‌تواند مسیر دشوار مقاومت و نبرد را با موفقیت پشت سر بگذارد و پایه‌های لازم برای رسیدن به یک جامعه ایده‌آل را محکم‌تر سازد؛ جامعه‌ای که در آن، عدالت و ارزش‌های الهی، تحت لوای ولایت، حاکم باشد و این خود، گامی در جهت تحقق آرمان‌های بزرگتر مهدوی به شمار می‌رود.

بدین قیاس اربعین، خود مکتبی است که تمرینی برای زندگی در نظام مهدوی است.